Գողերը մտել են տուն և պատանդ վերցրել ընտանիքի փոքրիկին: Պահանջում են տունը՝ այլապես սպառնալով ուտել երեխային: Չեն թաքցնում, որ հետո անցնելու են մյուսներին:
Առավոտից երեկո վիրտուալ ու իրական աշխարհի հայերը քննադատում և կամ գլոբալիզմի դեմ պայքար են մղում միայն խոսքով, բայց մոռանում են, որ գլոբալիզմը հաղթարշավ է սկսել ահռելի ֆինանսական ռեսուրսներ ծախսելու շնորհիվ ու դրա հաշվին:
Անցյալ կիրակի Հայաստանի տարբեր քաղաքներում տռճիկ տվող երկոտանիները փորձեցին պղծել եկեղեցական Պայծառակերպության (Վարդավառի) տոնն իրենց կիսամերկ ջրային լոգանքներով, այսօր էլ պիվայո՛վ լոգանքներ կընդունեն...
Բարեբախտաբար կամ դժբախտաբար, ես հիշում եմ 88 թվականը: Հիշում եմ այն օրերի ոգևորությունն ու միտինգները: Հիշում եմ, որ հարթակ բարձրանալու, այնտեղից խոսք ասելու համար մարդիկ հերթ էին կանգնում: Ելույթ ունեցողներին միտինգի ժողովուրդն էր իր վանկարկումներով հարթակ կանչում:
2016-ի ամռանը, երբ ահաբեկչաբար երեք հայ սպա սպանեցին, ի պաշտպանություն մարդասպանների ավելի շատ մարդ դուրս եկավ փողոց, քան 2023-ի ամռանը, երբ Արցախը փաստացի անցնում է Ադրբեջանին։
4 օր առաջ երկրորդ անգամ պայթեցվեց Ղրիմի կամուրջը:
Բոլորի համար էլ պարզ էր, որ ուկրաինացիներն այն չէին կարող ինքնուրույն կազմակերպել և այդ ամենում խառնված են նաև այլ պետություններ:
Մենք, շատ թե քիչ տանելի ապագա ունենալու համար, պետք է աշխատենք բազմակողմանիորեն հասկանալ հզորների ու թույլերի հարաբերությունների անատոմիան։
Բնականաբար, եթե ուժեղների ու թույլերի հարաբերությունների հետ առնչված երկրորդական հանգամանքները դնենք մի կողմ, ապա այդ հարաբերությունների կայուն ու երկուստեք իմաստալից լինելու համար, ընդհանուր առմամբ, պետք է հավասարակշռություն լինի, մի կողմից, ուժեղի համար թույլի օգտակարության և, մյուս կողմից էլ, թույլի համար ուժեղի կողմից պաշտպանվածության միջև...